DİPNOT
-ne yazacağım diye beş dakika düşündükten sonra bir an duraklamanın ardından;
Aslında ne yazacağım diye değil, ne kadar çok yazacak şey varmış diye geçiriyor insan içinden. Her ne kadar yazmayı hem imla hem noktalama hem de mana kaidelerine göre beceremesek bile, yazacak çok şeyi var insanın.
İnsanın insan olanı iyiye güzele götürme isteği her dem doğuyor ve insan denilen mahlûkun içinde bir şeyler kıpırdıyor. Sadece bir kuralı var bu işin: Samimiyet. Her şey samimiyet ile başlıyor. Samimi olmak selim bir akla sahip olmaktır. Unuttuğumuz, unutturulan o yegâne şey: Samimiyet. Olmayınca olmuyor. Yazı âlemine çoktan dipnot olarak düşülmüş; samimiyetsiz ne çok insan var şu hayatta.
Bir yazar, ne kadar iyi yazarsa yazsın, ne kadar ağdalı cümleler kullanırsa kullansın, samimi değilse; o ne çok mendeburdur hem de ne çok! Son zamanlarda ne çok tava kapağı var memlekette, tava kapağı ve mendebur.
***
Yazmak güzel bir şeydir. Samimi yazılar ise bilen bir kalpten gelir. Kalp bilir mi? – Attığı şeye göre değişir. Atan kalp var, atan kalp var. Bilen bir kalp, yazar ve dokunur. Bizimkisi ancak miskinlik ve fakirliktir. Oyalanıp durur. Yazmayı iyi bilen yazar, dokunur ve değiştirir. Öyle samimi yazmıştır ki okuyan değişir. Değişen dönüşür.
***
Hayat da yazı yazmak gibidir. Anılar birer kelime. Birer eksik kelimedir. Eksikliğini bilen bir insan, mucizedir. Arayan ve atan bir kalp artık bulur. Bulan bilir ve sonunda kerimdir. Tam kelimelerden beslenir. Ve samimidir. Varlığı mutlak gerçektir. Ama iddiası su üstüne yazı yazmak gibidir. Hiçliğinde kalır yazdıkları, kelimeler buharlaşmıştır. Artık anlam da buharlaşmıştır.
***
Bu düşünceler bilmeyi isteyen, atan kalbimden gelen, basit dipnotlardır. Samimi olmak gerekirse yazılacak çok şey var ama susmak bir o kadar keyifli bir şeydir.
-Susmak, bunalmak. –Rahatlamak, anlamak…
-ikra ve rabbukel ekrem. Ellezi alleme bil kalem. (Alak 3 ve 4)
***
Selam ve muhabbetle…